wtorek, 20 stycznia 2009 22:42:08
okolicznościowe, retroinformatyka, publicystyka
Dziś Barack Obama został prezydentem Stanów Zjednoczonych. Czterdziestym czwartym prezydentem, ale pierwszym czarnoskórym na tym stanowisku. Napisano o tym już dość, o oczekiwaniach i nadziejach, o odpowiedzialności, o przełomie, o roli Martina Luthera Kinga, o nadziei ludzkiej i euforii. Nie będę tego powtarzał. Ale gdzieś, kiedyś, ktoś postawił stopnie, które pozwoliły dojść do tego symbolicznego wyboru: pierwszy czarnoskóry (lub po prostu niebiały) burmistrz, senator, kongresmen.Czytaj dalej…
niedziela, 18 stycznia 2009 22:33:30
ciekawostki, Skamander, śmieszne
Dzisiejszy wpis dedykuję Andsolowi, nieugiętemu popularyzatorowi matematyki, który potrafi zainteresować królową nauk nawet takiego humanistę, jak ja. Ale nie jestem wcale pierwszym humanistą, który wpadł w sidła wiedzy ścisłej. Przed wojną jeszcze dali się w nie złapać członkowie grupy Skamander, czyli wybitni polscy poeci: Antoni Słonimski, Julian Tuwim, Jan Lechoń. Znając ich zacięcie (zacięcie papieru, zacięcie papieru, zacięcie papieru), można było przewidzieć, co z tego wyjdzie. Kto nie wie, niech czyta dalej, zamieszczone dziś zabawy matematyczne są ich autorstwa. Czytaj dalej…
czwartek, 15 stycznia 2009 22:52:08
literatura, recenzje, DKK
The true quarry of any great adventurer
is the undiscovered territory of their own soul.
Prawdziwą zdobyczą każdego wielkiego podróżnika
są nieodkryte obszary jego własnej duszy
Lady Aenea Makros, “The Metaphysics of Motion”, CY 6416 1)Ryszard Kapuściński — chyba największy polski reportażysta, doceniany, uwielbiany, nagradzany – a jego nagród nie sposób wymienić. Chyba tylko Nobla wśród nich brakło, a spokojnie na niego sobie zasłużył. Jego „Podróże z Herodotem” to książka inna od reszty jego dokonań. Zaskakująca, chwilami dziwna. Chwilami czytając sami nie wiemy, czy jesteśmy tu i teraz, czy uczestniczymy w podróżach autora w XX wieku, czy może znaleźliśmy się dwa i pół tysiąca lat temu wśród ludów starożytnych. To książka wyjątkowo osobista, ja tak ją odbieram. Nie tylko dlatego, że Kapuściński opisuje w niej swoje pierwsze podróże zagraniczne, że pokazuje nam się jako nieopierzony młokos, zagubiony i zdezorientowany reporter in spe. Również dlatego, może nawet bardziej, że pokazuje nam dzieło Herodota, mówiąc, dając do zrozumienia „oto był mój mistrz”. To Herodot wyrasta na głównego bohatera tej książki, może nawet jej współautora. Czytaj dalej…
środa, 14 stycznia 2009 22:19:02
foto, śmieszne
Jednym z najciekawszych pomników, nie tylko w Kaliszu, ale chyba w ogóle jest znajdujący się w pobliżu dworca PKS Pomnik Transformersa. To jedyny taki, o ile mi wiadomo, na świecie, a może i w całej Galaktyce. Zwróćcie uwagę na świeży cement na stopach, ślad po remoncie, jeszcze we wrześniu w tym miejscu wystawały gołe druty. To efekt niedawno odbytej ciężkiej walki z Wściekłymi Różowymi Barbolami z Alfa Centauri. Gdyby nie pomoc pobliskiej jednostki robomarines, zakamuflowanej w postaci Wieży Ciśnień, byłoby krucho. Zadumajmy się zatem na chwilę, oddając cześć bohaterom.
wtorek, 13 stycznia 2009 20:45:01
szpilki, media, nauka
Zaledwie wczoraj pisałem o – delikatnie mówiąc – naciąganiu przez dziennikarzy faktów celem sprokurowania naprędkiej sensacyjki dla gawiedzi. Również wczoraj pojawiła się wieść o badaniach, które jakoby wskazywały, że jedno wyszukanie w Google generuje tyle dwutlenku węgla, co zagotowanie pół czajnika herbaty, czyli całe siedem gramów (jako pierwszy chyba w polskim Internecie odnotował to Alek Tarkowski na blogu Kultura 2.0). Potem ta sensacja pojawiała się cały dzień w coraz to nowych mediach, portalacj i blogach. Tak mi szczerze mówiąc ta rewelacja od początku niezbyt się podobała i powątpiewałem w jej rzetelność, czemu dawałem wyraz w komentarzach pod wpisami, czy artykułami. Raz, że wartość dziwnie duża, dwa, że podejście do tematu absurdalne.Oczywista, dziś pojawiło się sprostowanie, nieco już półgębkiem. Przerewelacja okazała się wymysłem dziennikarzy The Times. Autor badań, Alex Wissner-Gross musiał się co rusz tłumaczyć, że nic takiego nie napisał. Pisał wprawdzie ogólnie o dwutlenku węgla generowanym przez korzystanie z Internetu, ale nie w ten sposób. A już liczba 7g na wyszukanie wzięła się nie wiadomo skąd. Czy ją kaczka dziennikarska przyniosła, czy może z palca wyssano…
poniedziałek, 12 stycznia 2009 22:37:27
szpilki, media, ciekawostki, nauka
...
O pleceniu dub smalonych przez media pisałem już nie raz i nie dwa. Pal licho, jeśli chodzi o politykę, to i tak jeden wielki bełkot sam w sobie. Gorzej, jeśli w ten sposób dezinformuje się ludzi pisząc o ważnych sprawach, gdzie przydałoby się trzeźwe i rzetelne spojrzenie (choćby sprawa żywności modyfikowanej genetycznie). Niestety, właśnie w kwestiach nauki szukanie sensacji na siłę odbija się szczególnie brzydko pachnącą czkawką. Ot, niedawne zdarzenie: jedna z (chyba amerykańskich) badaczek popełniła pracę na temat zachowania włókien, która dowodziła nieuchronności ich splątywania się powyżej pewnej długości (oczywiście mocno upraszczam sprawę, nie o szczegóły tu chodzi). Wspomniana praca stanowi duży postęp np. w badaniach nad łączeniem się nici RNA czy DNA, czyli jest dość doniosła. Prasa natomiast doniosła, że oto głupi naukowiec udowodnił nieuchronność poplątania się lampek choinkowych… Cudne, nieprawdaż?Czytaj dalej…
środa, 7 stycznia 2009 22:40:46
ciekawostki, śmieszne
Wpis na zaprzyjaźnionym blogu przypomniał mi o scence, jaką ostatnio miałem przyjemność… możność oglądać. Wchodzę ci ja do marketu, jaki stoi niedaleko mojego mieszkadła. Za wejśćiem do sklepu, co dość typowe, znajduje się obrotowa bramka, pozwalająca wchodzić tylko pojedynczo (pewnie na okazję wyprzedaży, żeby lepiej kontrolować przepływ). Przede mną stanął sobie jakiś zagubiony klient, akurat prawie w samej bramce i głośno rozmyśla „a koszyk? może lepiej wziąć koszyk?“ W markecie tym nie ma koszyków, są tylko wózki, znajdują się na zewnątrz, więc musiałby się po niego cofnąć. Jako że drzwi są na fotokomórkę i przepuszczają tylko do wewnątrz, ździebko spóźniona refleksja. Stanąłem ci ja za nim i ostentacyjnie czekam, aż ruszy się w którąś stronę. Mogłem powiedzieć „przepraszam”, ale nie spieszyło mi się. Uważam, że jak ktoś sobie uświadomi sam, to ma to o wiele większe działanie edukacyjno-wychowawcze. Zwykle taki zawalidroga w tym momencie się reflektuje i przepuszcza, czasem nawet ze słowem „przepraszam”. Ale nie ten. Popatrzył na mnie przez ramię i nic. Stoi. Towarzysząca mu kobieta syczy na niego „no chodź! W rękę se weźmiesz!“. A on stoi, i myśli, i mamrocze. Tamta czerwona na twarzy już nie tylko z powodu mrozu (który był siarczysty) syczy znów „no k*** chodź! nie stój w przejściu!“. A on nic, stoi. I tak to trwało jeszcze dobrą chwilę, wreszcie ruszył z wahaniem, roztargnieniem i takim dobrodusznym dziwieniem się światu. Chyba w ogóle sobie nie zdawał sprawy, że komuś przeszkadzał w przejściu.Ponieważ i ja się pałętałem po sklepie, szukając niewiadomoczego, i oni, mijałem i widziałem ich jeszcze wielekrotnie. Za każdym razem z jego towarzyszki coraz bardziej parowało ze złości. Ot choćby (znów na głos) myśli „a może by jeszcze płyn wziąć?“. „No to bierz“, złapała ona płyn z kartonu i wsadziła mu do ręki. „A to na pewno płyn?“ powątpiewa on. „Na pewno, rusz się wreszcie!“. Przy kasie znów „no to zapłać“, „a gdzie ja mam pieniądze?“, itd. Dzięki temu zresztą udało mi się ich wyprzedzić w kolejce do kasy i chwała, że stanęli za mną, a nie przede mną. Kasy w tym sklepie są bowiem tak nieszczęśliwie zaprojektowane, że jest miejsce na tylko jedną osobę. W ogóle są przystosowane tylko do osób z wózkami, które szybko przerzucą towar z powrotem. Jeśli ktoś nie ma wózka, to musi się pakować do torby z taką samą prędkością, z jaką kasjerka przeciąga towar przez czytnik, inaczej robi się zator. Oczywiście, że się za mną zrobił zator. Za naszym bohaterem przeszło jeszcze trzech kolejnych klientów, a on jeszcze rooozwijał folijki, wkłaaadał, oj, upadło mu... Kobita w ogóle go zostawiła przy tej kasie, usiadła na parapecie i udawała, że sprawa jej nie dotyczy.Taki spokojny człek, a tak potrafi wyprowadzać z równowagi.
Jaki z tego morał? Nie wiem, ale dość to zabawne, więc niech zostanie dla potomności.
My Opera
