Wyśmiewisko Różności

TV, ogólnoświatowy kanał publiczny Telewizji Polskiej… w świat idzie taka oto scenka: siedzą sobie pani i panowie posłowie z popularnej ostatnio komisji śledczej, posiedzenie mają, znaczy pracują, ważne dla kraju rzeczy mają rozstrzygnąć. Przewodniczący zadaje członkini dość proste pytanie: „czy czytała Pani te dokumenty?”. Wydawałoby się — nic prostszego odpowiedzieć. Możliwe odpowiedzi: „tak”, „nie”, „nie wiem”, „nie rozumiem pytania”. Ale w parlamencie chyba nie może być prosto. Odpowiedź posłanki to przydługi elaborat, zaczynający się od słów: „a ja to pana posła x (tu nazwisko) to w ogóle nie widziałam żeby czytał te dokumenty…”, wygłoszony zresztą wybitnie napastliwym tonem. Poczuła się z niedocieczonego powodu dotknięta? A może jednak nie zrozumiała pytania, tylko wstydzi się przyznać? Przewodniczący cierpliwie powtarza pytanie. Odpowiedź znów taka sama. Zaczynam dochodzić do wniosku, że na wymienionej przeze mnie liście możliwych odpowiedzi brakuje „mam cię w dupie”. Bingo, na kolejne powtórzenie pytania posłanka odpowiada „nie odpowiem na to pytanie”. Co chyba właśnie należy tak rozumieć.

Lepszego rysunkowego komentarza nie sposób chyba znaleźć. © Marek Raczkowski

Gdybyż to koniec był, ale nie! Mamy odjazd kamery i widzimy, że powyższą scenkę oglądają uczestnicy jakiegoś programu publicystycznego. Z napuszonych min od razu widać, ze politycy, najpewniej posłowie, chyba ze wszystkich aktualnych opcji. Prowadzący program zadaje dość proste pytanie, nawiązujące do pokazanej scenki: „czy w takim razie komisje śledcze mają jakiś sens? Czy w przyszłości zagłosowałby pan za powołaniem takiej komisji śledczej? Wydawałoby się — nic prostszego odpowiedzieć. Możliwe odpowiedzi: „tak”, „nie”, „nie wiem”, „nie rozumiem pytania”. Ale jak mamy do czynienia z politykami, nie ma tak łatwo. Odpowiada pierwszy od lewej. Ględzi długo i nudno o walce politycznej największych partii, czyli o większe banały już trudno. Wyględził się, skończył, nie przedstawił żadnej konkluzji. Na zadane pytanie też nie odpowiedział. Prowadzący zdaje się tego nie widzieć, oddaje głos następnemu z kolei. Znów mamy to samo: długie ględzenie bez żadnej wartościowej myśli, bez przesłania, bez odpowiedzi na zadane pytanie. I znów trzeci to samo, kompletny brak treści, kompletny brak indywidualności – bo faktu obwiniania o sytuację innej strony nie liczę – brak odpowiedzi na pytanie. Jak słyszę frazę „bezpardonowa walka (partii) ‹A› z (partią) ‹B›”, to wychodzę, bo mi jedzenie stanęło. Długo mnie nie było. Pozmywałem po kolacji, zrobiłem sobie herbatę, poszedłem do toalety (na długo). Wracam i na wejściu słyszę frazę „bezpardonowa walka (partii) ‹A› z (partią) ‹B›”. Déjà vu? Ten sam gada? Nie, gada kolejny, oczywiście też bez sensu, bez ładu i składu. Na zadane proste pytanie żaden z pytanych nie odpowiedział.

I to mają być reprezentanci narodu? Elita? Władza? Pajace, nie potrafiący odpowiedzieć na najprostsze zadane pytanie? O wyciągnięciu wniosku, morału z obejrzanej scenki już nie wspomnę. Naprawdę są tak głupi, że nie rozumieją pytania? Jakby mi uczeń tak ględził nie na temat, to by na kopach wyleciał. Dochodzę do wniosku, że znów zachodzi casus odpowiedzi „mam cię w dupie”. Dokładniej, rozwinąwszy ta odpowiedź brzmi „mam cię w dupie, dziennikarzyno i twoje pytania, przyszedłem z gotowym wykutym na blachę tekstem i powiem co mi się podoba. Słuchających obywateli też mam dupie”.

I w tym swoim napuszeniu i parciu na szkło w ogóle nie zauważają, że naród też ma ich w dupie. Że to ich pajacowanie, nieudolność, niekompetencja są widoczne jak na dłoni. A potem dziwią się, że słupki sondażowe chodzą odwrotnie, niżby się spodziewali. Że im kogo więcej pokazują w publicznej telewizji, tym niższe ma poparcie i wyniki w wyborach. Tak, tak, chodźcie gołąbeczki pokazywać się w telewizji, pokażcie, co sobą reprezentujecie…
[/ALIGN]

— Witam Państwa, tutaj John Watts z Kanału Przedostatniego, znajdujemy się w gmachu Opery, gdzie już wkrótce rozpocznie się ekskluzywny koncert kontrowersyjnego muzyka Lorda Blah-Blah, najpopularniejszego artysty grającego muzykę „trans”. Muzyka wzbudzała wielkie emocje chyba od zawsze, ale na czym polega fenomen tego wykonawcy, który – jak przyznają wszyscy – geniuszem muzycznym nie jest? Ten krótki reportaż nie rości sobie praw do rozwiązania zagadki, ale nie możemy nie zadać tego pytania, skoro już tu jesteśmy. Mam nadzieję, że słyszą mnie Państwo dobrze mimo skandowania rozentuzjazmowania tłumu, mimo że jesteśmy za kulisami, a fani dopiero się schodzą, ściany aż drżą. O proszę, chodźmy tędy, nasz kanał otrzymał specjalną, ekskluzywną przepustkę, dzięki której będziemy mogli zadać jedno pytanie kultowemu Lordowi w jego garderobie! Wchodzimy, a o to i bożyszcze tłumów. Lordzie Blah-Blah, cały świat zadaje sobie pytanie: jaka jest tajemnica twojego sukcesu? Ten sekretny klucz do serc fanów, milionów fanów? Przecież sam mówisz, że nie jest nim wybitność twojej muzyki? Czy to tylko charyzma?
— Zdecydowanie nie (śmiech). Nie czarujmy, muzykiem jestem dość marnym (śmiech). Charyzmy zapewne trochę mam, ale nie o to tu chodzi. Należy zrozumieć, czego ludzie potrzebują naprawdę i to właśnie im zaoferować.
— Czego zatem potrzebują, twoim zdaniem, co takiego dajesz im właśnie ty?
— Ależ to proste: potrzebują katharsis.
— Co proszę?
— Katharsis. Jak w antycznej greckiej tragedii. Oczyszczającego przeżycia. Życie we współczesnej cywilizacji to stres, pęd, pośpiech. Nie sposób uwolnić się od negatywnych emocji, one nie znikną nawet po zastopowaniu i odpoczynku. Potrzebne jest epickie katharsis.
— Em, acha, a jak to dokładnie działa?
— Na początku ludzie są ogłuszeni moją muzyką. To rozbija ich bariery emocjonalne. Potem, kiedy słyszą jak gram, następuje głęboki smutek, żal, że wydało się tyle pieniędzy na bilet. Ludzie niejednokrotnie płaczą. Jednocześnie poczucie wyższości, spowodowane moim kiepskim wokalem (śmiech) łagodzi napięcia spowodowane kompleksami, daje im pewien komfort psychiczny. W poczuciu emocjonalnego bezpieczeństwa uwalnia się w nich agresja i złość na moją muzykę. To ważne, bo przestają tłumić te emocje w sobie, pozwalają im ujść na zewnątrz. Gniew przeradza się stopniowo w bezradność i rozpacz. To też uczucia, od których potrzebują się uwolnić. Koncert wieńczy ulga i radość, że już się skończył. Następuje oczyszczenie, jak w greckim dramacie.
— Acha, skomplikowane to, ale chyba rzeczywiście działa. Chyba zająłem co nieco więcej czasu, niż się umawialiśmy…
— Nie szkodzi (śmiech). Ale teraz niestety muszę się przygotować do koncertu, za pięć minut rozpoczynamy. Zostaniesz posłuchać?
— Nie, dziękuję. My się szybciutko wycofamy i teraz, proszę Państwa, póki mamy jeszcze kilka minut, zadamy to samo pytanie komuś z fanów Lorda Blah-Blah. O, jest jakiś spóźniony… Hej, hej, kolego, poprosimy o mały wywiad dla muzycznego Kanału Przedostatniego! Zgodzisz się odpowiedzieć na jedno pytanie przed kamerą?
— No, czemu nie? Moge odpowiedzieć.
— Powiedz nam, co takiego jest w fenomenie Lorda Blah-Blah?
— Że co?
— No, dlaczego jesteś jego fanem? Co takiego sprawia, że przychodzisz na drogi koncert artysty, który sam przyznaje, że muzykiem jest kiepskim?
— A. No bo fajne cycki ma.
— Co? Przecież to jest facet!
— No. Ale cycki ma fajne. I dupe.



• Wpis na temat pokrewny, czyli o dupie jako wartości dodanej.
• I jeszcze przysłowie o dupie, a co.

Z dedykacją dla strony demotywatory.pl.
[/ALIGN]