My OperaKatastrofalność mediów
czwartek, 12 maja 2011 20:30:04
Pięć minut po zdarzeniu reporter lamentuje, że jeszcze nic nie wiadomo i władze się nie ustosunkowały; nic nie wiadomo, ale gada byle dłużej, nawet o niczym, bo leci na żywo i szkoda mu zejść z anteny, plecie trzy po trzy, wysysając z palca kolejne domysły, a wszystko to ledwie łapiąc powietrze, niczym po maratonie.
Znacie to? Codzienność w TV. A jeszcze kilka lat temu takie scenki mnie śmieszyły i wydawały się raczej absurdalne. Oto fragment gry przygodowej Najdłuższa podróż z 1999 roku.
(Przepraszam za słabą jakość i miganie, ale trudno w ogóle było mi to nagrać.)
Wygłupiająca się dziewczyna w tle to bohaterka gry.
Do Najdłuższej podróży i katastrofy promu jeszcze wrócimy.
Znacie to? Codzienność w TV. A jeszcze kilka lat temu takie scenki mnie śmieszyły i wydawały się raczej absurdalne. Oto fragment gry przygodowej Najdłuższa podróż z 1999 roku.
(Przepraszam za słabą jakość i miganie, ale trudno w ogóle było mi to nagrać.)
Wygłupiająca się dziewczyna w tle to bohaterka gry.
Do Najdłuższej podróży i katastrofy promu jeszcze wrócimy.
trzcina # piątek, 13 maja 2011 06:29:26
Tomektkacz # sobota, 14 maja 2011 19:47:31
Prawda jest taka, że ze wszystkiego, bez względu czy to tragedia czy pierdoła, tv potrafi wydobyć dramaturgię i wszystko inne co można wydobyć...
Kiedyś śmieszył mnie skecz Grupy Rafała Kmity "Reportaż z miejsca gdzie nic się nie dzieje". Dziś jednak stwierdzam, że to przestało byś tylko skeczem