Wyśmiewisko Różności

Wówczas Anubis warczy i celuje we Vramina swym berłem, posługując się nim jak pancerfaustem.

Nadchodzi, szybuje po niebie, dosiada olbrzymiego rumaka z błyszczącego metalu. Rumak ma osiem nóg i brylantowe podkowy, jego ciało jest tak długie jak są dwa konie razem wzięte, szyja tak długa jak ciało, a głowa jest ze złota i wygląda jak demoniczny łeb chińskiego smoka. Z nozdrzy buchają promienie niebieskiego światła, a za ogon służą mu trzy anteny. Przemierza międzygwiezdną czerń wolnymi krokami mechanicznych nóg. Każdy przenoszący go z nicości w nicość krok jest po dwakroć dłuższy od poprzedniego, choć trwa tyle, ile poprzedni. Mija rozbłyskujące słońca, pozostawia je za sobą, a one spadają gdzieś, mrugają i gasną. Przebija na wylot litą skałę, wychodzi cało z gorejących piekieł, przeszywa mgławice i pędzi coraz szybciej i szybciej w zamieci spadających gwiazd, w lesie nocy. Mówią, że po odpowiedniej rozgrzewce może okrążyć cały wszechświat jednym pojedynczym skokiem. A co by było, gdyby się po takim skoku nie zatrzymał? Na to pytanie nikt nie zna odpowiedzi.

Jeździec dosiadający metalowego rumaka był niegdyś człowiekiem. To właśnie jego nazywają Stalowym Generałem. Ale to, co na sobie nosi, nie jest żadną zbroją — to jego ciało. Na czas podróży zostawił sobie tylko część natury człowieczej i wyłączył resztę. Spogląda teraz przed siebie, poza zasłaniające oczy rumaka klapki, które sterczą z boku niczym spiżowe liście dębu. Opuszkami palców lewej ręki dzierży dwie pary cugli, każde grubości pasemka jedwabiu. Na małym palcu nosi pierścień z wygarbowanej ludzkiej skóry, bo w jego przypadku metalowe ozdoby byłyby bezsensowne i zbył hałaśliwe. Skóra ta była przed wiekami jego własną skórą, a przynajmniej służyła mu wtedy jako obleczenie.
Gdziekolwiek by nie wędrował, w schowku, w pobliżu miejsca, gdzie znajdowało się kiedyś jego serce, nosi składane, pięciostrunowe banjo. Kiedy na nim gra, staje się jakby Orfeuszem, a ludzie idą za nim nawet do Piekła.

Madrak opuszcza głowę i mrucząc coś pod nosem, zaczyna bić się w piersi.
— Ojcze nasz, być może, któryś jest, kto wie, w niebie… Święć się imię Twoje, jeśli takowe masz i życzysz sobie, żeby się święciło…
— Przebacz mi, Kimkolwiek Jesteś lub Byłeś. Gdziekolwiek Teraz Przebywasz czy też Nie Przebywasz, przebacz mi, zależnie od okoliczności, za zbrodnie i błędy, których się dopuściłem i których się nie dopuściłem w związku z ostatnimi wydarzeniami. A gdyby…