Stara ramota, ale na czasie. :left:

Każdy nieco inaczej odbiera i interpretuje to co czyta.
Niezależnie od tego czy byłaby to literatura piękna czy publicystyka (czas zakończenia jest moim zdaniem bez znaczenia), ten tekst jest dla mnie jasny i spójny. :)

Proszę nie przykładać zbyt dużej wagi do tego tekstu, to stara ramota. Którą pisząc, jak widać z tego że kończona była po ponad dwóch latach, sam nie bardzo wiedziałem, o co mi chodzi. Może jako wiersz byłoby to lepsze, w poezji niejasność bardziej uchodzi, w prozie widać każdą ułomność koncepcji i warsztatu. :)

Originally posted by LordzFc:

Interesująca alegoria do obecnych czasów

Powiedziałabym, że do wszystkich czasów, bo taka jest natura ludzka.

"...Czasem później, czasem wcześniej, niż ci z korowodu, ale zawsze mają jakąś szansę, że później. I uczynią to samodzielnie..."

Nie do końca się z tym zgadzam, myślę że uczynią to w samotności, samodzielnie czynią to inni:

"...Ci, którzy nie znajdują żadnego Przewodnika przeważnie rzucają się z rozpaczy w najbliższą czarną dziurę..."

Gdyby ten wpis pojawił się późnym listopadem uznałabym go za zapowiedź sezonowych zaburzeń afektywnych,chociaż pewnie się mylę...

("...gdyby się na chwilę zatrzymali i spojrzeli w górę, dostrzegliby niebo i słońce ponad murem.")

...a przynajmniej mam taką nadzieję :)

Interesująca alegoria do obecnych czasów :)