My Opera is closing 3rd of March

Wyśmiewisko Różności

Dajcie mi punkt oparcia, a wyśmieję wszystko

Zasubskrybuj kanał RSS

Posty oznaczone tagiem "fantastyka"

Elyksyr zdrowya

, , ,


         Słońce paliło. Powłócząc nogami drużyna schroniła się w cieniu kępy drzew. Nowa szata maga Muchammara zakurzyła się od pustynnego pyłu. Lord Marcyliusz psioczył na zgubioną tarczę i cenny plan. Najgorzej wyglądał krasnolud Krasnobrody, który mocno utykał i podpierał się swoim bojowym toporem o długim trzonku.
— Wymiękam — jęknął mag, waląc się jak kłoda na rzadką, przysychającą trawę — nie zrobię już ani kroku. Odmawiam kontynuowania kariery biegacza.
— Trzeba było pomyśleć przed rzucaniem zaklęcia — wytknął mu Marcyliusz, siadając. Jego ruchy i podpieranie się mieczem wyraźnie wskazywały, że oberwał po krzyżu. — Ty akurat najmniej ucierpiałeś. Trzeba się zająć nogą Krasnobrodego.
— Mamy jakiś leczniczy eliksir przecież — przypomniał sobie mag. Wykonał nieokreślony ruch ręką — zobaczcie w mojej podręcznej torbie. Ten co kupiliśmy na jarmarku jeszcze w Pendżi-Narze.

Eliksir         Podczas kiedy ponuro milczący krasnolud obmacywał swoją poharataną kończynę, dowódca drużyny wyłowił z bagażu pękatą buteleczkę z ciemnego szkła. Przybliżył ją do oczu, próbując odczytać pismo na niewielkiej etykiecie.
Zdrowy-San. Elyksyr na rany a obtłuczenya wszelakye. Dawkować podług instrukcyj uzdrowiciela abo znachora. Każden elyksyr nyewłaściwye stosowan zagrażać może zdrowyu ciała abo i duszy. Matko, co za analfabetyczne kulfony. To się pije? Smaruje? Muchammar, jak się tego używa?
— Czy ja wiem? Nie ma tam ulotki? — podrapał się w spoconą głowę drużynowy mag.
— Nie ma. Nie było. Dlatego pytam ciebie.
— Nie mam bladego pojęcia, nie znam się na tym. Nie robiłem specjalizacji z magii leczniczej — rozłożył ręce.
— Ale chyba jakieś zajęcia miałeś? Bez jaj, jak mogłeś nie zaliczyć choćby podstawowego kursu?
— Rektor mnie wykopał i dał wilczy bilet po nieudanym pierwszym praktycznym egzaminie — mruknął mag niechętnie.
— A co to było?

Czytaj dalej…

Poezja z (Euro) Paradyzji

, ,

Do przedwczorajszego wpisu postanowiłem dołożyć dziś jakiś wiersz z powieści „Paradyzja” Janusza A. Zajdla. Nieco mnie uprzedził w komentarzach Miskidomleka, ale na szczęście tylko nieco. Tak więc oto wiersz społeczeństwa zamkniętego w szklanych ścianach i non-stop podglądanego i podsłuchiwanego przez komputery.

Ściana szkła                  * * *

Słowem bezustym
gestem bezrękim
wznosisz bezwiednie
mur wokół siebie
i ścian uszatych
przejrzystą matnię
w noce bezgwiezdne
myślą bezmózgą
błądząc bezsennie
nadziei własnej
zamurowujesz
wyjścia ostatnie

Nadchodzą czasy awangardowych poetów

, , , ...

Unia Europejska przeznacza miliony euro na rozwój programu o nazwie Project Indect. W jego ramach w ciągu pięciu lat ma powstać oprogramowanie komputerowe, które będzie monitorowało Internet i podłączone doń komputery w poszukiwaniu zagrożeń, nienormalnych zachowań i aktów przemocy. […]
Zadania takie mają być realizowane poprzez "skonstruowanie programów przeznaczonych do ciągłego i automatycznego monitorowania zasobów publicznych takich jak witryny internetowe, fora dyskusyjne, grupy usenetowe, serwery plików, sieci P2P oraz indywidualnych komputerów, a także skonstruowanie bazujących na Internecie aktywnych i pasywnych systemów zbierania informacji.



Automatyczne kontrolowanie słowa pisanego to dla zwolenników inwigilacji jeszcze za mało. Przecież ludzie także rozmawiają, komunikują się w inny sposób, poruszają się… ale i na to znajdzie się rada:

Na tym jednak nie kończą się prace nad systemami monitorującymi. Inny projekt o nazwie Adabts (Automatic Detection of Abnormal Behaviour and Threats in crowded Spaces), w który zaangażowane są firmy ze Szwecji, brytyjskie Home Office oraz BAE Systems, zakłada stworzenie narzędzi do wykrywania podejrzanego zachowania w miejscach monitorowanych przez kamery. Ma ono analizować ton głosu osób przebywających np. na ulicy, mowę ich ciał czy umożliwić śledzenie w tłumie wybranej osoby. »»»



Nihili novi… Wygląda na to, że realizuje się koszmarna wizja społeczeństwa monitorowanego absolutnie przez system komputerowy, jaką stworzył polski pisarz Janusz A. Zajdel w powieści „Paradyzja”. Wszechobecne kamery i mikrofony, obowiązkowe identyfikatory radiowe w postaci obrączki, których nie można zdjąć. Rejestrowanie i automatyczne analizowanie wszystkich zachowań i słów. Zajdel pisał to jako metaforę systemu totalitarnego, a realizuje się to w świecie (ponoć) wolnym:

Nietrudno odgadnąć, co nurtuje cię najbardziej, przeciwko czemu buntuje się twoja natura Ziemianina! […] Sądzisz zapewne — powiedział — że z tych słów i gestów, które rejestruje Centrala, trudno stworzyć prawdziwy obraz nastrojów społeczeństwa. Po części masz rację. […] To rzeczywiście trudny problem, ale zapewniam cię, że Centrala ma i na to sposoby. System Zabezpieczeń nie jest skostniały w swej strukturze i metodach; on ustawicznie ewoluuje, rozwija się, ulepsza! […]
Myśli człowieka są sferą, do której najtrudniej dotrzeć, a tam przecież rodzą się treści wypowiedzi i zamiary działań. Myśli ludzkie kryć mogą w sobie istotne elementy zagrożenia publicznego. Człowiek, pozostawiony z własnymi myślami, bez moralnego i naukowego wsparcia, wątpi, docieka, roztrząsa dziwaczne i niebezpieczne pomysły... […]

Nie mogąc zbadać bezpośrednio procesów myślowych, Centrala musi z możliwie największą precyzją rejestrować idące za myślą słowa i czyny ludzkie. Słowa są bardzo dobrym wskaźnikiem stanu myśli. Niewinny na pozór dialog dwóch osób może — po dokładniejszej analizie — okazać się rozmowa spiskujących dywersantów. Rejestrując i badając treść rozmów, Centrala wyławia z nich wszelkie niejasne sformułowania czy wręcz treści jednoznacznie niebezpieczne. Niejasności są interpretowane, rozszyfrowywane i odpowiednio oceniane. Człowiek, który je wypowiada, staje się obiektem podejrzeń. […] Centrala zresztą identyfikuje nie tylko osobników o podejrzanych zamiarach, lecz także tych, którzy treścią głoszonych poglądów przyczyniają się do zwiększenia naszego wspólnego bezpieczeństwa. Jednym słowem, Centrala słucha naszych rozmów, obserwuje nasze gesty, nasze czyny i zachowania, by nieustannie oceniać stan ludzkich umysłów. Ta ogromna ilość informacji napływająca bez przerwy do Centrali za pośrednictwem sieci mikrofonów i kamer, jest na bieżąco analizowana. Uzyskane w ten sposób dane służą do oceny każdego obywatela z osobna, a także do kontroli ogólnego stanu bezpieczeństwa. Żaden spisek, żaden zbrodniczy zamysł czy szaleńcze urojenie, mogące zaszkodzić planecie, nie może ujść uwagi Centrali — jeśli z nieprzeniknionej sfery myśli ludzkiej przechodzi w fazę słów lub czynów... Ten złożony system zabezpieczeń funkcjonuje z niezwykłą precyzją, bo pozbawiony jest pierwiastka subiektywizmu. Komputerowa analiza pozwala przetworzyć i zbadać tak ogromną liczbę danych, że nie zdarza się przeoczenie czegoś istotnego.



Wszakże to nie wszystko i nie jedyne analogie…

Czytaj dalej…

Obce, a pamiętne doświadczenie…

, , ,

Z cyklu: Polaków rozmowy


— …takie rzeczy zostają w człowieku do końca życia…
— …tak, tak, droga pani…


Filozoficzne rozmowy starszych pań o zmroku bywają inspirujące.
Tak, ilustracja jest tendencyjna.

Alien - chestburster

„Zabójcy Szatana”, czyli Andrzej Drzewiński i Andrzej Ziemiański jeszcze przed „reloaded”

, ,


Nazwiska Andrzej Drzewiński i Andrzej Ziemiański są dobrze znane miłośnikom polskiej fantastyki. Kojarzone są też dobrze, z fantastyką może nie wybitnie ambitną, ale ciekawą, wciągającą, sprawną warsztatowo. Ot, po prostu solidna rozrywka. Niedawno wygrzebałem w starociach ich pierwszą wspólną powieść, z roku 1989 „Zabójcy Szatana”. Pamiętałem ją mgliście, czytałem jako dziecko, sądząc z roku wydania, miałem wówczas trzynaście lat, może nieco więcej. Fabuła ulotniła mi się z pamięci, poza strzępkami czegoś z żołnierzami, dżunglą i ogólnym wrażeniem chaosu, niezrozumienia i zniechęcenia.

Już to nie świadczy dobrze o książce. Dla kontrastu, o dwa lata wcześniejsze debiutanckie opowiadanie Marka S. Huberatha „Wrocieeś Sneogg, wiedziaam…” pamiętałem po latach niemal słowo w słowo… Inna sprawa, czy to dobrze, solidnie mi nadwichnęło bowiem dziecięcą psychikę… Ale dość dygresji.

Kontrast między odniesionym przed laty wrażeniem, a dzisiejszymi dokonaniami autorów, których cenię, zmotywował mnie do odświeżenia sobie „Zabójców Szatana”…

Czytaj dalej…

Walcząc w ciemnościach

, , ,


         Wejście do odnalezionej starej kopalni odstraszało ziejącym zaduchem i ciemnością. Lord Marcyliusz nerwowo porównywał mapę z okolicą, jakby mając nadzieję, że to jednak nie tego szukali. Mag Muchammar nerwowo poprawiał swoją szatę, którą zakupił był specjalnie na okoliczność tego questa. Tylko Krasnobrody wyglądał dziarsko, z uśmiechem gładząc ostrze swojego topora.
Kopalnia
— Co za „ętrans” — blado odezwał się Marcyliusz. — Czy aby jednak nie jest nas za mało do tej misji?
— Dłuchouchy i tak nie lubił chodzić po żadnych lochach i jaskiniach — drużynowy mag przeszedł od poprawiania nowej szaty do poprawiania czapki, dla odmiany starej i wymiętolonej. Fundusze od dawna im nie dopisywały, dlatego wzięli tę robotę.
— Damy radę, w każdej kopalni jestem jak u siebie — trzeci członek drużyny okazywał właściwą sobie butę, przeczesując swoją farbowaną brodę, której zawdzięczał przezwisko. — O ile tylko nasz magik nie spartoli znów swoich zaklęć?
         Na takie dictum adresat przytyku wyprostował się z godnością.
— Ja ci nie wypominam, że machając tym toporzyskiem bez ładu i składu porąbałeś łuk Ninnajara, przez co odszedł z drużyny. Kiedy zaś wy smacznie spaliście, ja całą noc medytowałem nowe, potężne zaklęcie.
— A co to będzie, nagły atak kaszlu, czy może swędząca wysypka?
— Wypraszam sobie takie kpiny. Sam się przekonasz, to niespodzianka.
— A jedno zaklęcie to nie za mało? — wątpliwości Marcyliusza były bardziej konkretne.
— Kogo nie zabije, to ogłuszy, a resztę śmiertelnie przerazi. Mam wymedytowane trzy sztuki.
— Acha, czyli lepiej nie szarżować – podsumował dowódca, po czy, wyciągnął miecz, poprawił tarczę i dał znak: naprzód.

Czytaj dalej…

Kongres walczy, kongres radzi, kongres nigdy was…

, ,

…czyli paritetosis multiplexis

Projekt ustawy o parytecie gotowy. Połowę miejsc na listach wyborczych mają zajmować kobiety. A jeśli partia nie zachowa parytetu, listy nie będą zarejestrowane. Ustawa ma zmienić trzy ordynacje wyborcze - do Sejmu, Parlamentu Europejskiego oraz rad gmin, powiatów i sejmików wojewódzkich. Autorzy projektu proponują, by "liczba kobiet na listach nie mogła być mniejsza niż liczba mężczyzn". - To mit, że kobiety nie chcą iść do polityki. Chcą, ale czują się wykluczone. - mówi "Gazecie" prof. Magdalena Środa, jedna z inicjatorek Kongresu Kobiet Polskich. Wprowadzenie 50-proc. parytetu to jeden z głównych postulatów czerwcowego Kongresu.

Zdaniem prof. Piotra Winczorka, konstytucjonalisty i współautora projektu ustawy o parytecie, kobiety nie mają dziś równych szans w dostępie do stanowisk publicznych, choć gwarantuje im to konstytucja. - Parytet daje kobietom szansę wybrania, ale w żadnym razie nie daje im takiej pewności - dodaje Winczorek.

(Portal gazeta.pl, 2009-08-17) [/QUOTE]

Zakończono prace nad nowelizacją ustawy o parytecie i równości w życiu społecznym. Od dawna podnosiły się głosy, że 50-proc. parytet nie spełnia swojej roli, bowiem nie skutkuje wybieraniem odpowiedniej ilości kobiet. Zmienią się więc zasady głosowania. Pod karą grzywny wyborca będzie zobowiązany rozdzielić głosy po równo pomiędzy kandydatów obojga płci. - Chcemy przeciwdziałać wykluczeniu - tłumaczy pomysłodawczyni ustawy, dr Elena Różyk, członkini Europejskiego Kongresu Kobiet. - Kobiety mają prawo do równego uczestnictwa w życiu społecznym i politycznym, a znaczna część wyborców celowo i świadomie nie głosuje na kandydatki. To seksizm, któremu należy powiedzieć nie.

A co, jeśli liczba głosów do oddania bądzie nieparzysta? Ustawa zdefiniuje to wyraźnie, mówiąc, że na kobiety nie może zostać oddanych mniej niż 50 procent głosów - odpowiada dr Różyk. Odpiera również zarzuty, że można było to rozwiązać inaczej. - Rozważane projekty, w których proponowano korygujące przeliczanie głosów nie mają zastosowania, człowiek ma prawo świadomie głosować. Zaś stworzenie dwóch oddzielnych list dla kobiet i mężczyzn kojarzyłoby się z segregacją oraz stwarzało możliwość oddawania głosów nieważnych na jedną tylko płeć.

Konstytucjonalista prof. Michał Podranek mówi, że ustawa, której jest współautorem, wreszcie zapewni oczekiwaną równość w obsadzaniu stanowisk publicznych. - Dotychczasowy parytet dawał kobietom szansę wyboru, ale nie dawał żadnej gwarancji, teraz się to zmieni - dodaje Podranek. (Portal gazeta.pl, 2012-06-22)


[/ALIGN]

Czytaj dalej…

Nakręć sobie Gwiezdne wojny… w garażu

, , , ...


Kto z was nie marzył kiedyś o nakręceniu filmu?

Z wyjątkowo ciekawym pomysłem kulturowego remiksu wyszedł niejaki Casey Pugh. Kto to? Nie wiem, chyba nikt nie wie i nie jest to ważne. Szary blogger i garażowy filmowiec amator wyszedł z pomysłem… nakręcenia Gwiezdnych Wojen od nowa. Garażowo, oczywiście, z udziałem tak wielu internautów, jak się tylko da. Pomysł na Star Wars Uncut jest prosty:

• SW: Nowa nadzieja zostały podzielone na kilkaset piętnastosekundowych fragmentów.
• Ochotnicy zgłaszają się i wybierają sobie fragment, który chcą nakręcić.
• Metoda dowolna, im bardziej oryginalna, tym lepiej.
• Całość zostanie zmontowana i udostępniona.


Reguły są maksymalnie minimalne, z paroma zastrzeżeniami, mającymi na celu uniknięcie sporu o prawa autorskie. Zwariowany pomysł chwycił. Dwa tygodnie temu były ledwie trzy, czy cztery nakręcone sceny, dziś jest kilkadziesiąt. Wszystkie publikowane są w serwisie filmowym Vimeo i można na bieżąco oglądać postęp prac. Podejście i techniki są przeróżne. Są sceny, gdzie R2D2 gra odkurzacz, a Wookiego łaciaty pies. Są sceny odtworzone z groteskowym humorem…



Ale są i przykłady doskonałej animacji poklatkowej z użyciem plastikowych żołnierzyków…


[/ALIGN]

Czytaj dalej…

Delfiny, piraci i roboty – wymarzone praktyki wakacyjne

, , ,

Lektura na wakacje

Miejsce akcji: początkowo Moskwa, potem biologiczna stacja BS-1009 – sztuczna, pływająca wyspa na Oceanie Indyjskim, w pobliżu równika.
Czas akcji: niezbyt odległa przyszłość, kiedy ludzie żyją w pokoju, dzięki wszechświatowemu zwycięstwu komunizmu.
Postacie: studenci praktykanci: Kostia i Iwan, studentki praktykantki: Biata, Wiera, personel wyspy: Pietia. Naukowiec Paweł Metodowicz – dawniej bohaterski kosmonauta, dziś naukowiec oceanolog, domowe roboty: Wujek Wasia, Penelopa, Mój Skarbuś. A, przepraszam, zapomniałbym o najważniejszych: delfiny Tavi i Proteus, wielorybica Matylda, Jacques – olbrzymi kalmar żyjący pod wyspą, Czarny Jack – dzika orka, przywódca bandy drapieżnych orek – piratów.

Okładka Studenci moskiewskiego uniwersytetu wyjeżdżają na letnie praktyki w różne miejsca Ziemi i Układu Słonecznego. Piękna Biata leci na astronomiczną stację orbitalną, gdzie będzie czekać na spodziewany rychły wybuch pobliskiej Supernowej, który niepokoi ludzkość. Rywalizujący o jej względy dwaj przyjaciele: spokojny Iwan (narrator) i postrzelony Kostia wyjeżdżają na sztuczną wyspę, badać życie oceanu, my zaś oczywiście razem z nimi.
Wyspa to nie tylko biologiczna stacja badawcza, ale także zakład przetwórczy: uprawia się tu glony, hoduje wieloryby, które dojone są dla pożywnego mleka. Najważniejszy element całej książki: współpracownikami ludzi są delfiny, z którymi udało się porozumieć dzięki komputerom tłumaczącym, a obecnie nawet można się dogadać i bez maszyn. To one pilnują wielorybich pastwisk, pomagają w badaniach, opowiadają o swojej kulturze, wreszcie walczą z bandami piratów – dzikich orek pod wodzą Czarnego Jacka.

Mimo zmagań z piratami akcja jest spokojna i niespieszna, co wcale nie znaczy, że jest strasznie nudna. To chyba cecha tego typu radzieckiej fantastyki: skoro komunizm wprowadził powszechny pokój i dobrobyt, to i brak szczególnych emocji w uporządkowanym świecie. Przygody są intelektualne i naukowe, ma się wrażenie, że wszyscy Ziemianie zajęli się nauką – ale to pewnie dlatego, że poza nią to już w ogóle nuda. Wszelkie niebezpieczeństwa i zagrożenia rozwiązują zgodnym trudem naukowcy z całego świata. Nawet rywalizacja przyjaciół o wymarzoną kobietę jest pozbawiona zawiści i negatywnych emocji.

Jeden bardziej emocjonujący rys – poza walką z bandą dzikich orek – to przymusowa wizyta na zapomnianej wysepce z dawną bazą wojskową, domyślnie: imperialistyczną. Gdzieś w czeluściach podziemi tkwią jeszcze budzące grozę, gotowe do wystrzelenia głowice atomowe, ale pilnujące rdzewiejącego sprzętu roboty bojowe budzą raczej śmiech. Potępieniem imperializmu jest też odnaleziony pamiętnik żołnierza – najemnika.

W wielu „radzieckich” powieściach fantastycznych świat wygląda podobnie, niezależnie od tego, czy zwycięstwo komunizmu nad imperializmem jest podkreślane expressis verbis, czy też jedynie wygląda zza dekoracji. Gdyby komunistyczny świat naprawdę miał tak wyglądać, to pewnie niejeden chętnie zostałby komunistą… niestety, wiemy, że było, jest i będzie inaczej. Świat pokoju i spokoju, takiej beztroski i dobrobytu być może nie nastanie nigdy. Ten rys z zabytkowymi robotami bojowymi też jest dość typowy, pamiętam podobny choćby z cyklu powieści Kira Bułyczowa o Alicji. Podobnie spokojny świat, nawet podczas galaktycznych wojen, przebija nawet z powieści toczących się w trzecim tysiącleciu (vide: Ludzie jak bogowie Siergieja Sniegowa). Kluczem do rozwiązania wszystkich problemów jest dyplomacja i mądrość naukowców. Tak, praktycznie nie ma w tych powieściach agresji i to nie tylko dlatego, że to najczęściej fantastyka dziecięca/młodzieżowa.

Ziew. Ale jednak coś w tych książkach jest. Są trochę, zwłaszcza dziś, nie z tego świata. Miło czasem poczytać coś, co nie podnosi poziomu adrenaliny. A „Pływającą wyspę” uzupełniają udane, czarno-białe ilustracje, na które przyjemnie popatrzeć.

Sergiusz Żemajtis, Pływająca wyspa
Tytuł oryginalny: Pławajuszczij ostrow
Tłumaczył: Konrad Frejdlich
Okładka i ilustracje: Janusz Szymański-Glanc

© KAW, Łodź 1987, ISBN 83-03-01747-0
Wydanie pierwsze, nakład 100 tys. egz. (dziś możemy o takich pomarzyć)

Czytaj dalej…