Przez ćwierć wieku pokpiwałem sobie z osób bojących się bólu u dentysty. Machałem lekceważąco ręką, na wszelkie lęki zębowe i stomatofobie. Dziś co prawda nadal uważam, że ból zęba to nic w porównanie z nerką, która zegnie najtwardszy nawet kark czy kręgosłupem, który potrafi nakopać po nerkach, że migrena. Tym niemniej, już nie pokpiwam z bólu stomatologicznego, przekonawszy się po raz drugi w życiu że wizyta u dentysty bardzo boli, choć czasem z opóźnieniem.
Dziś więc żadnego wpisu na blogu nie ma — idę sobie zrobić zimne okłady na portfel.
Ubytek w zębie wypełniony, kto mi wypełni ten ubytek w portfelu? [/ALIGN]
Prawda ekranu niekoniecznie musi się pokrywać z prawdą czasów, co głosił już reżyser Jan Hochwander. Kot może zagrać królika, dziadkowie – dzieci z czworaków z bolącymi zębami, Petroniusz zasuwać w adidasach a król Jagiełło może nosić zegarek. No z tymi dwoma ostatnimi to już może przesadziłem, ale bywa przecież i tak. W „Czterech pancernych…” T-34 z doczepioną blachą udawały niemieckie Pantery i Tygrysy a Armia Czerwona biegała z kałasznikowami, które skonstruowano dopiero po wojnie. W filmie „Pearl Harbor” amerykańskie samoloty mają niewłaściwe barwy i oznakowanie – jakie wprowadzono wiele miesięcy później.
Są wszakże zgrzyty bardziej subtelne, choć nie wymagające specjalistów do wypatrzenia. Albo wysłuchania. Oglądając transmisję z tegorocznej inscenizacji Bitwy pod Grunwaldem z przyjemnością słuchałem świetnego wykonania Bogurodzicy, na miejscu zapewne brzmiała nie gorzej niż w filmie. Potem jednak popłynęła ścieżka dźwiękowa z taśmy i podczas gdy utwór „Carmina Burana” był tylko nieco niepasujący, to ze zdumieniem usłyszałem po nim „Duel of the Fates”. Jeszcze anachronizm, czy już postmodernizm? A może „oczko” do uczestników, bo wszak większość znanych mi członków bractw rycerskich to miłośnicy fantastyki?
Nie mogłem nie mieć zabawnych skojarzeń…
Wszakże uczestnicy bitwy mogli popaść w kompleksy, aż tak to nie potrafią…
Tomasz Terlikowski, redaktor naczelny portalu Fronda.pl poinformował KAI, że na trasie przemarszu zostały umieszczone duże plakaty, na których jest zacytowana pełna wypowiedź Jana Pawła II, którą homoseksualiści prowokacyjnie wykorzystują – «Nie lękajcie się!» My przypominamy całą wypowiedź – «Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi!».
Nie wiem, czemu słowa „Nie lękajcie się!” muszą koniecznie mieć ciąg dalszy. Nie wiem, skąd ten pęd niektórych środowisk do zawłaszczania i przypisywania sobie wszystkiego: symboli, słów, miejsc z których tylko gościnnie korzystają. Tym niemniej, skoro red. Terlikowski przyznał sobie prawo do rozwijania wypowiedzi, przyznam sobie i ja. Skoro uważa za wskazane pouczać innych, pouczę go i ja. Nosił koń po błoniach, poniosą i konia.*
Oświadczam zatem, że przytoczona przez red. Terlikowskiego wypowiedź jest niekompletna i nie oddaje pełnego sensu. Niestety, naukawcy z Centrum Myśli Jana Pawła II nie zajmują się wcale badaniem przesłania Karola Wojtyły, nudzi ich to najwyraźniej. Wolą – podobnie jak Tomasz Terlikowski – zajmować się cudzymi dupami, w szczególności zaś dupami gejów. Z konieczności więc zrekonstruowaniem pełnego przesłania słów „Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi” zajął się Oddział Nadinterpretacji Stosowanej oraz Wydział Metapsychiki** Instytutu Myśli Filodendryckiej.
Oto zatem pełna wersja przesłania; kto się boi, niechaj nie czyta: [/ALIGN]
Lektura na wakacje Z niezmiennym sentymentem sięgam do powieści Zbigniewa Nienackiego o Panu Samochodziku. Obecna młodzież zapewne nawet nie kojarzy, ale dla mnie i starszych to była absolutna klasyka literatury dla młodzieży. Przygody skromnego pracownika Ministerstwa Kultury i Sztuki, który – jeśli nie w ramach obowiązków to na urlopie – szuka zaginionych skarbów i walczy ze złodziejami dzieł sztuki to jedna z legend PRL. W pracy pomaga mu… samochód. Wehikuł wyklepany w garażu przez wujka – wynalazcę, który pod dziwaczną karoserią kryje silnik Ferrari 410 a przy tym jest amfibią.
„Wyspa Złoczyńców” to początek przygód. Pan Tomasz otrzymuje w spadku swój samochód i podczas wakacji szuka skarbów schowanych pod koniec wojny przez kolaborującego z Niemcami hrabiego Dunina. Rzecz dzieje się w okolicach Ciechocinka, lasach, dzikich plażach i małych wioskach. Konkurencją są cwani złodzieje, w tym bandyci z rozbitej kiedyś bandy Barabasza. Sprzymierzeńcy to harcerze z pobliskiego obozu, pracująca przy starym pałacu ekipa archeologów. Jest też wiele osób, co do których trudno orzec, czy są przyjaciółmi, czy wrogami: tajemnicza Hanka, rybak Skałbana, autostopowiczka Teresa, tajemniczy pan Hertel, turysta pan Karol.
Nowe technologie są wykorzystywane w różny sposób. Kiedy jedni siedzą i oglądają śmiszne filmiki na YouTube, inni biegają i takie filmiki kręcą. Nie chcę przynudzać w taki upał, więc jedynie zachęcę do zapoznana się z dorobkiem grupy IMPROV EVERYWHERE.
My robimy sceny! — takie sobie obrali motto. I robią sceny, czyli uliczne i znienackie happeningi ku uciesze gawiedzi, które nagrywają i wrzucają na YouTube, ku uciesze gawiedzi, czyli naszej. Szczególnie wychodzą im skecze oparte o klasykę popkultury.
Na przykład Gwiezdne Wojny w metrze:
Albo Pogromcy duchów w publicznej bibliotece:
Księżniczka Leia, czytająca podręcznik „Galaktyczna rebelia dla opornych” jest rozbrajająca. Drugi film zaskakuje pozytywnym podejściem ludzi do nagłych wydarzeń. Nawet ochrona nie reaguje na pojawiające się duchy, a potem ich pogromców.
Tak niewiele trzeba, żeby zrobić coś fajnego, znam jedną ekipę, która klka lat temu kręciła domowym sposobem, tanim aparatem, filmy kryminalno-szpiegowskie. Niestety, chyba nie są nigdzie udostępnione. Zatem, wbrew tytułowi: róbmy sceny! Warto.
Mnie osobiście w dokonaniach IMPROV EVERYWHERE brakuje nawiązania do Star Treka. A tak bym chciał zobaczyć jednego z moich idoli: Mr Spocka, albo komandora Datę. A jeszcze chętniej obejrzałbym scenki z naszej rodzimej kinematografii, coś z klasyki komedii. I niekoniecznie scenę z rozmową o sztuce w odmętach rzeki… [/ALIGN]
My Opera
