Wyśmiewisko Różności

Zawsze byłem zwolennikiem równouprawnienia (ale prawdziwego, a nie udawanego polityczną poprawnością i wymuszanego parytetami), ale przyszedł dzień… Dzień, w którym zostałem zwolennikiem seksistowskiego hasła kobiety do garów! I talerzy! Tak, każda kobieta powinna wiedzieć, gdzie jej miejsce. Ta poniżej bez wątpienia wie:

Nie chce mi się. Jak pierun. Tak, byłem chory; tak, dołożyło się kilka innych przyczyn; ale prawda jest taka, że mi się nie chciało, stąd najdłuższa w historii przerwa w funkcjonowaniu bloga. Nawet wrzucić przysłowia z obrazkiem w sobotę mi się nie chciało. Szczera prawda jest taka, że nadal mi się nie chce, ale żeby nie zgnuśnieć, pora ruszyć kilka liter.

Dla zilustrowania próby powrotu do życia miało być coś zupełnie innego, ale nie dało się znaleźć w internecie. A podobno jest wszystko? No, ale nie wszystko widać jeszcze w wersji jutubowej. Zatem coś innego, co kojarzy mi się z czasami, kiedy byłem młody, naiwny, beztroski i nie znosiłem takiej muzyki, która dziś jest niemal cudem w zalewie.

P.S. Od października jeszcze nie naprawiono błędów w serwisie My Opera. Żenada. [/ALIGN]

Prawdziwego mężczyznę poznać po tym, jak kończy. Prawdziwego organizatora poznać po tym, jak podtrzymuje trwanie. Dlatego cieszy każda kolejna, udana edycja wartościowych imprez kulturalnych. Szósty już Ogólnopolski Konkurs Poetycki (pod hasłem Bułata Okudżawy „zbiorę wszystkich przyjaciół i serce przed nimi otworzę bo doprawdy czy warto inaczej na ziemi tej żyć”), jaki organizuje Stowarzyszenie Młodzieżowe „Przystań” pokazał, że przedsięwzięcie nie tylko trwa, ale ma się dobrze, a nawet rozwija.

Niemal dwie setki nadesłanych zestawów (każdy od trzech do czterech wierszy) to rekord konkursu, a zarazem wyjątkowo dużo pracy dla jury (w składzie: Lech Lament oraz obok podpisany Artur Jurgawka). Jeszcze większym wyzwaniem okazał się wyjątkowo wysoki poziom: zwykle o podium bije się około dziesięciu autorów, w tym roku było ich ponad dwudziestu; żal było, że nagród nie ma więcej. Co jeszcze milsze, niewiele było zestawów naprawdę słabych czy niewartych uwagi. Najwyraźniej poetyckie wiatry w tym sezonie wyjątkowo sprzyjały.

Oficjalna gala dla laureatów odbyła się 20 listopada w Klubie „Przystań” z udziałem zwycięzców (niestety, nie wszystkim udało się dojechać), jury oraz zaproszonych gości. Prowadzona przez Marię i Jacka Sulkowskich impreza była urozmaicona: nagrodzone wiersze (recytowane przez samych organizatorów i prowadzących) przeplatane były poezją śpiewaną przez Jerzego Kellera. Silnym akcentem muzycznym był koncert niedawno reaktywowanego zespołu KMT, który z Martyną Strychalską w roli wokalistki pokazał nowe, bardziej drapieżne oblicze. Nie brakło także żartów i akcentów parodystycznych.



Istotnym elementem była premiera książki powstałej dzięki „Przystani”, a wydanej przez Miejską i Powiatową Bibliotekę Publiczną w Turku. Antologia poezji „Przystań – dzieciom, czyli notatnik dziecięcy” to zbiór wierszy dla dzieci, pisanych i przez dzieci i przez dorosłych. Na gali obecna była część autorów, którzy również zostali uhonorowani. O książce jeszcze napiszę.

Na części oficjalnej poetycki wieczór się nie skończył, bowiem jeszcze długo w noc rozmawiano o kulturze i sztuce, wymieniano wrażenia i śpiewano. Goście – laureaci wrócili więc do domów z miłymi wrażeniami i z pewnością wspominać będą Turek jako miasto wyjątkowo poetyckie.

Więcej w temacie:
• Protokół konkursu
• Piosenki Jurka Kellera
• Galeria zdjęć
• Piosenki KMT
• O książce „Przystań – dzieciom, czyli notatnik dziecięcy” (wkrótce)
[/ALIGN]

     Ołowiane żołnierzyki stukają w rękach małego Frycka. – Bach! Bach! – mówi dziecko, siedząc pośrodku bawialnego pokoju. – Będziesz żołnierzem, jak urośniesz? – pytają się go dorośli. – Nie, będę fortepianistą! – mówi, a dorośli śmieją się.
     Silne ręce podnoszą go znienacka w górę i sadzają na czyimś kolanie. Widzi z góry to, co zawsze oglądał tylko z dołu: fortepian. I mały chłopiec czuje się nagle bardzo, bardzo wielki. Małe rączki uderzają w klawisze, brzmi niespodziewanie czysty akord, i mały chłopiec czuje się jeszcze większy.
     – To jak to, nie będziesz walczył za Polskę? – pyta ktoś poważnie i śmiechy nagle milkną.
     – Nie, będę za nią grał!

Czytaj dalej…