axe/ssg writes:

nie ma co lamac sobie glowy pytaniem co jest sztuka, a co nie jest, bo to strata czasu.
wszystko zalezy od indywidualnego odbioru i dopoki ma sie swoje zdanie, co sie podoba, co porusza, a czego sie nie trawi, bedzie sie szczesliwym. koneserowi kina niemego, nie koniecznie musi sie podobac dzisiejsza fotorealistyczna gra i odwrotnie, nowoczesny gracz czy maniak efektow specjalnych nawet nie spojrzy na cos, nawet z bardzo wartosciowym przeslaniem, jesli nie bedzie przedstawione w preferowanej przez niego formie wizualnej.
zawsze warto szukac nowych czy odkrywac stare zjawiska, ale odgorne decydowanie co wypada ogladac, w czym uczestniczyc, a co jest nie warte uwagi, jest bez sensu.
sztuki nie daje sie jednoznacznie zdefiniowac, za to snobizm owszem. wystarczy wyjsc z takiego zalozenia i wszystko stanie sie jasne.

To ta Polska przygodówka? A może polska była jakaś inna? The Longest Journey... coś mi to mówi...

Mnie zawsze w dobrych grach podniecała dobra fabuła i dbałość o szczegóły. Jeżeli chodzi o fabułę to uwielbiam strategiczne produkcje blizzarda,serię Fallout, a także Half-Life (w którego osobiście nie grałem, ale jako obserwator śledziłem postępy brata). A szczegóły? Do wyżej wymienionych gier proszę dodać sobie jeszcze Diablo I i II oraz nadchodząca trójka. Wydaje mi się to wielką sztuką stworzyć interaktywny świat, w którym możemy odgrywać pewną rolę. To już nie film. To teatralny spektakl, w którym sami gramy główną rolę. Teatr opcją 'save'.
Sztuką, którą nie zawsze zauważamy, jest jeszcze umiejętność przykucia uwagi, a dziś raczej bym powiedział uzależnienia gracza od gry. Wydać to wykorzystywanych przez chociażby Blizzard skłonnościach ludzi do kolekcjonowania. Dlatego D2 i WOW biły i biją rekordy popularności.