Wyśmiewisko Różności

Zamieszczając ostatnio moją recenzję tomiku Marioli Jankowskiej obiecałem opublikować kilka wybranych wierszy z tego tomiku — bo co komu po samej, suchej recenzji? Dziś: proszę bardzo. Wybór mój własny i bardzo subiektywny. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu.

                                                      WCZESNA JESIEŃ

Wcześniej niż zwykle
starzeją się samotne drzewa.

Wiatr rozwiewa konary,
a wieczorową porą,
gdy słońce chowa swe złote oblicze,
samotność doskwiera jeszcze bardziej.

Już nawet śpiew ptaków
nie potrafi wskrzesić opadających liści.

Zbyt długo czeka się
za obecnością drzewa,
które jeszcze nie wyrosło,
a stare chyli się do ziemi
i nie zostawia nawet cienia.


                                                      A JEDNAK

We wszystkim widzę tę lepszą stronę,
nawet w umieraniu.
Martwe godziny doganiają czas,
rozproszony blask
na próżno przedłuża nasz cień.
Niewzruszony zegar
biegnie szybciej niż myśli.

Śledzę kroki mijanych twarzy,
one także podążają
w tym samym kierunku.

Zatrzymam myśli ulotne
i zasnę na zawsze,
w ukołysanej ziemi.


                                                      STAROŚĆ

Nie pozwól
by powróciły stare nawyki,
senne odruchy,
spowolnione gesty.

Ćwicz
zanim nadejdzie starość.
Ćwicz przystosowanie,
przyda ci się to wszystko
w domu starców.


                                                      MODLITWA POEZJI

Nie stawiam kropek w wierszach,
by nie kończyć słów, nie zamykać myśli.

Spłoszone słowa i tak odnajdą swoją drogę,
choćby na drugi plan zwierzeń.

Pogubione wersy wrócą po swych śladach,
oczekując na sens i nieskończoność

Tyle jest słów niepojętych,
ile ciszy w modlitwie poezji.

Co mam wybrać; szczerość w słowach,
czy lęk przed ostatnią kropką nad „i”.


                                                      DWIE GRANICE

Odkąd
zatraciły się różnice
między poetą, a żołnierzem
jasnością i ciemnością
purpurą i łzą
szmatą i sztandarem
widzę
w ciemności
i tak niech zostanie