Wyśmiewisko Różności

Praktycznie nie pisuję wierszy rymowanych, rytmowanych. A przecież kiedyś od takich właśnie zaczynałem. Pierwsze były baaardzo kiepskie, ale z biegiem czasem udało mi się dojść do niezłej sprawności i biegłości w rymach i stopach akcentowych. Porzuciłem to później całkowicie, jako „nienowoczesne”. Głupio zrobiłem, rezygnując z już posiadanej umiejętności. Bo owszem — wiersze rymowane są passe, ale czasem przydaje się umiejętność pisania mową wiązaną, choćby do napisania tekstu piosenki, limeryka, czy fraszki. Jak na przykład ta poniżej, której ukończenie zabrało mi, jeśli dobrze pamiętam, dwa lata. Tak, bardzo szkoda mi tej zapomnianej wprawy…

                  Kolory

Pysznił się raz przed ćmą motyl,
że przy szarej, to on złoty.
Że piękniejszy, bo kolorów ma więcej.
— Czy zechcesz — pytał — być ze mną na zdjęciu?
— Owszem — odparła ćma nieśmiało —
bardzo chętnie. Na czarno-białym.


• Inny wiersz o ćmie we wpisie o moich starych wierszach.
• Kolorowe zdjęcie czarno-białej ćmy.

Z okazji końcówki roku szkolnego, poprawiania ocen, ostatnich sprawdzianów, zbliżającej się rady, dziś coś, co napisałem przedawno temu, kiedy mnie jeszcze takie dopusty dotyczyły. Poza tym z dedykacją dla wszystkich osób męczących się z sesją, kujących do egzaminów albo obrony pracy magisterskiej, z życzeniami, żebyście przy tym ryciu nie do końca moriar. Dziś nie dzielą, więc odpocznijcie sobie.

                  Per aspera ad astra

Nauczyciel, filozof, Stalin,
wszyscy ciągle mi wmawiali
powtarzając raz po raz:
przez trudy, chłopcze, do gwiazd!
Niech w twej głowie to nie zginie,
znaj więc też to po łacinie:
ad astra per aspera.

A niech ich jasna cholera!
Dziś ja przysłowiem was zaszczycę:
przed trudy — do nerwicy.


A przysłowie o drodze przez trudy filodendryci znają też w wersji śląskiej oraz wersji współczesnej.

There are some songs that seems to be a perfect art: with it's music, lyrics, that tells something important, with someone's perfect performance. Songs, that are unbeatable and lasts in memory forever. Yes, there are plenty of them, most of them we will never know, most of them we will never understand and feel — because they are in languages we don't know. Many of them will never get a chance for international appearance.

It hurts, when you can't share your feelings because of language barriers. I want to try to evade such a barrier, I want to show you the beauty of the song, that possessed me once and forever. A beautiful song with passion, with heart-touching music and one of the best lyrics I have ever heard. Sung first at Polish Opole Festival in 1973 by Stan Borys was a kind of striking, suddenly became one of the most recognizable songs in Poland. Music was composed by Janusz Kępski. The lyrics is a poem written by Kazimierz Szemioth titled “A swallow imprisoned in the church of St. Mary” (the most known St. Mary's church in Cracow, former capital of Poland). The poem is like a picture painted with words in our imagination. Try to hear an old live performance:

Czytaj dalej…

Pisałem jakiś czas temu o pułapce wiersza dedykowanego, którą omijałem, kiedy wystawiałem wiersz poświęcony JPII. Ale mam w zanadrzu jeszcze jeden przykład, jak ominąć rafę wazeliny, a w zasadzie to wziąć ją czołowo. Rok później w konkursie Przystani motywem przewodnim była św. Barbara. Sprawa z jednej strony może łatwiejsza do ugryzienia – bo ciekawszy motyw – z drugiej, jeśli rzecz traktujemy poważnie, to bardzo dziwna, może nawet humorystyczna, bo to święta, której nieistnienie uznał nawet Kościół Katolicki. Co tu szczerze napisać?

Tym razem miałem łatwiej, nie zamierzałem wygrać konkursu, byłem w jury. Spytacie: po co juror pisze wiersz konkursowy? Odpowiedź: do pokonkursowej antologii. Mało znany zwyczaj, ale może wart upowszechnienia: jesteś w jury i oceniasz innych, to pokaż, że sam coś potrafisz!

Jak tu się zdystansować od tematu niepozornie? Zabawiłem się w nieco hermetyczną grę słów i niepostrzeżenie „pojechałem po bandzie”, dając tytuł, który całkowicie zmienia sens wiersza. * A oto efekt i dobranoc:

                  WYSIWYG
                                                      B.

Przynajmniej widok miałaś rozległy.
Pewnie pola, drogi, może las.
Ale ciekawe, co widziałaś,
kiedy składałaś dłonie,
gdy pełgały cienie zmierzchu.

Myślę, że wierząc ślepo,
najwięcej się widzi
gdy nie ma światła.

Z przyziemnością mogę ujawnić, że zdobyłem właśnie wyróżnienie w X Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Włodzimierza Pietrzaka. Do konkursu tego mam o tyle sentyment, że równe dziesięć lat temu, kiedy konkurs ten zaczynał, zdobyłem w nim drugą nagrodę, wierszami o filmowych tytułach: „pamięć absolutna” i „kolejność uczuć”. Była to moja pierwsza nagroda poetycka w ogóle, więc tak jakoś, w równą rocznicę złożyłem zestaw, firmując go jako „Człowiek współczesny”. Oddany w ostatniej chwili i napisany w dziesięć minut na kolanie, jak zwykle zresztą. Co prawda nie ma się czym zachwycać, ale jest okazja, żeby wiersz zamieszczony w pokonkursowej antologii zamieścić i tutaj. Może ktoś skomentuje. A może i nie. Zastanawiałem się już nad angielską wersją, ale muszę wpierw znaleźć czas i rozgryźć tytuł. Jak przetłumaczyć tytuł, żeby zachować znaczenia? Zobaczymy jeszcze…


         ludziołóstwo

siadywała w oknie
z wędką uśmiechu
nad wartkim strumieniem ulicy

zbyt była staroświecka
na zanętę kusej kiecki
w stawie disko

przejeżdżające samochody
żłobiły koleiny
zmarszczek

błogosławieni cierpliwi
bo wyczekiwanie jest srebrem —
po jednym włosie za każde westchnienie

łapała czasem puszczane oczka
niestety — w rajstopach

czasem pisała wiersze
wysyłała je pocztą do szuflady

sąsiedzi niechętnie z nią rozmawiali
bo jak tu ufać komuś
kto nie plotkuje o bliźnich

złowić człowieka — przecież to takie proste
ale ona nie chciała prosto

była zbyt staroświecka
a może po prostu ciapowata

Czytaj dalej…