My OperaWiersz na zawsze już niekompletny
niedziela, 14 czerwca 2009 11:25:26
Wiesze powstają w różny sposób. U mnie zwykle jest to rodzaj „krótkiego spięcia”, iskry która generuje z przeżyć, przemyśleń i nieświadomej zawartości umysłu jakieś skojarzenie, wokół którego później krystalizuje się utwór. Coś jak krystalizacja wokół ośrodka w roztworze przesyconym – jeśli ktoś pamięta jeszcze szkolne lekcje chemii. Wiersze powstają w różnych warunkach. Czasem nad kartką papieru lub przed klawiaturą, czasem w biegu i w drodze, gdzie nie ma czasu lub możliwości, aby je zapisać. Czasem udaje się je zapamiętać, czasem znikają z pamięci bezpowrotnie. Czasem znikają częściowo, jeśli są zbyt długie: krótkotrwała pamięć człowieka jest w stanie podtrzymać i obraniać tylko kilka elementów jednocześnie.
Taki właśnie jest los poniższego wiersza. Oparty na prostej strukturze analogii, powtarzania, powstał gdzieś na spacerze. Do momentu zapisania przetrwały tylko dwie zwrotki, trzecia: kluczowa, podsumowująca, zaginęła w mrokach niepamięci. Nie udało mi się jej przypomnieć, nie udało mi się jej wymyśleć na nowo. Pozostał wiersz niekompletny i po latach straciłem chyba nadzieję na odtworzenie całości. Jest jaki jest…
Potęga
To,
co stworzyło wszystko w Wielkim Wybuchu,
rozpala i gasi gwiazdy,
galaktykami kręci młynka,
przejawia się czasem
w niedbale kopniętym kamyku.
To,
co planety, komety trzyma na uwięzi Słońca,
atomowe scala jądra,
nie pozwalając zniknąć nuklearnym blaskiem,
przejawia się czasem
w nieśmiale splecionych dłoniach.
Ale chyba nigdy nie przestanie mnie męczyć ta zagadka: o czym była zaginiona trzecia strofa? Co tu jeszcze mogłem wymyśleć: przecież opisałem analizę i syntezę, destrukcję i konstrukcję, dwie przeciwności, nie ma chyba miejsca w tym szeregu na dalsze przedłużanie? Ale przecież jednak było! Ratunku, zagubiłem epifanię, zagubiłem oświecenie…
Taki właśnie jest los poniższego wiersza. Oparty na prostej strukturze analogii, powtarzania, powstał gdzieś na spacerze. Do momentu zapisania przetrwały tylko dwie zwrotki, trzecia: kluczowa, podsumowująca, zaginęła w mrokach niepamięci. Nie udało mi się jej przypomnieć, nie udało mi się jej wymyśleć na nowo. Pozostał wiersz niekompletny i po latach straciłem chyba nadzieję na odtworzenie całości. Jest jaki jest…
PotęgaTo,
co stworzyło wszystko w Wielkim Wybuchu,
rozpala i gasi gwiazdy,
galaktykami kręci młynka,
przejawia się czasem
w niedbale kopniętym kamyku.
To,
co planety, komety trzyma na uwięzi Słońca,
atomowe scala jądra,
nie pozwalając zniknąć nuklearnym blaskiem,
przejawia się czasem
w nieśmiale splecionych dłoniach.
Ale chyba nigdy nie przestanie mnie męczyć ta zagadka: o czym była zaginiona trzecia strofa? Co tu jeszcze mogłem wymyśleć: przecież opisałem analizę i syntezę, destrukcję i konstrukcję, dwie przeciwności, nie ma chyba miejsca w tym szeregu na dalsze przedłużanie? Ale przecież jednak było! Ratunku, zagubiłem epifanię, zagubiłem oświecenie…
Niezarejestrowany użytkownik # sobota, 20 czerwca 2009 14:34:12
Niezarejestrowany użytkownik # piątek, 25 września 2009 12:26:59