My OperaDziecięce zdziwienia
poniedziałek, 23 lutego 2009 13:23:31
Pamiętam, że jako małe dziecko męczyło mnie bardzo zagadnienie: co to jest to „boźnie” i czemu mnie tak nazywają. A w szczególności „boźnie prosię”, bo co to jest prosię, oczywiście wiedziałem. A to przez to, że babcia ciągle mówiła (nie tylko mnie) „nie dłub w nosie, boźnie prosię”. Logopeda i psycholog mógłby wysnuć tu ciekawe teorie o wpływie poprawnej dykcji na wychowanie dzieci, filolog z pociągiem do fonetyki prawiłby o udźwięcznieniu bezdźwięcznych spółgłosek wskutek sąsiedztwa głosek sonornych. Ale ja poprzestanę na konstatacji, że cudowny jest świat dziecięcych zdziwień, jaki — czasem, pobłażliwie i mimochodem — my dorośli czasem obserwujemy.
Jak korzystać z funkcji cytowania: